ตอนข้าพเจ้ากำลังเขียน blog นี้ ข้าพเจ้ายังมีสติสัมปชัญะดีทุกประการ ขอยืนยันว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าพเจ้าเขียน เป็นความจริง สามารถนำไปใช้อ้างอิงได้


ข้าพเจ้าดีใจเหลือเกินที่จะบอกว่า "เรา" ...หมดเวลาแล้ว...

หมดแล้วล่ะ หมดแล้วจริง ๆ "เวลา" น่ะ



.

.

.

.

...
หมดเวลา สำหรับ ความทุกข์ ความเศร้า ความเสียใจ ความมองโลกในแง่ร้าย ความรู้สึกต่าง ๆ ในแง่ลบทั้งหมด !!

ข้าพเจ้าก็ไม่รู้ได้เหมือนกันว่า ชีวิตของ "เรา" นั้น เกิดมาเพื่ออะไร ข้าพเจ้าไม่แน่ใจในทฤษฎีทางปรัชญา ความเชื่อทางศาสนาที่ข้าพเจ้าเคยเรียน หรือถูกเล่าต่อ ๆ กันมา

แต่ การที่ข้าพเจ้าได้เกิดมา และดำเนินชีวิตมาเป็นเวลาถึง 20 ปี ทำให้ข้าพเจ้ารู้ว่า "ชีวิตที่มีความสุข" เป็นอย่างไร

ไม่ใช่รวยล้นฟ้า
ไม่ใช่ซื้อทุกอย่างที่ต้องการได้
ไม่ใช่เพื่อนฝูงมากมายล้อมรอบ
ไม่ใช่ไปทุกที่ได้ตามต้องการ


ชีวิตที่มีความสุข คือ
1. การมีความรัก ... มีความรักให้กับคนรอบข้าง เพื่อน ครอบครัว แฟน รึใครก็ตามที่รู้จัก/ไม่รู้จักกับเรา เรามักจะลืมมอบความรักให้กับคนเหล่านั้น ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า ผลของมัน มีแต่ความสุข ความสดชื่นเบิกบาน ...เรื่องดี ๆ ทั้งนั้น

มัวแต่โกรธกัน เกลียดกัน ไม่ชอบหน้ากัน ข้าพเจ้าบอกไม่ได้หรอกว่า เราไม่มีเวลาเยอะขนาดที่จะไปมีความรู้สึกแบบนั้น แต่ เวลาที่เราจะไปรู้สึกแบบนั้น มันหมดแล้วต่างหาก

2. การมองโลกด้านสวยงาม อยู่เสมอๆ เคยได้ยินว่า สิ่งต่าง ๆ มันมองได้หลายด้าน ขนาดเหรียญแบนๆ ยังมองได้หลายด้านเลย แล้วเรื่องอะไรล่ะ? ทำไม ทำไมเราต้องมองด้านลบด้วย มันหลอกเรา หลอกให้เรามีความทุกข์ เราเลือกได้นี่ ว่าเราจะคิดยังไงกับเรื่องอะไร อาจจะต้องใช้เวลาในการฝึกฝน ปรับตัว ในการ "มองโลกด้านสวยงาม" แต่ผลของมัน คุ้มค่าแน่นอน


รักจะนำมาซึ่งรัก
ความสุข มันอยู่ที่เราจะมอง

รักให้หมดใจ บอกเขาไปทั้งหมดที่ความรู้สึกมี ส่วนจะรักตอบหรือไม่ ไม่ต้องสนหรอก...

ตามสถิติบอกว่าชีวิตคนมีอายุเฉลี่ยประมาณ 20,000 วัน
ขณะที่อ่านบทความนี้อยู่เวลากำลังเดินไปเรื่อย ๆ และกำลังจะผ่านไปอีก 1 วัน

เลือกเอาเองแล้วกัน ว่าจะใช้ชีวิตให้มีความสุข รึว่า...



ข้าพเจ้ารู้สึกใจหายเล็กน้อยที่ต้องพิมพ์ประโยคนี้


"อีกหน่อยเราก็ตายจากกัน...แล้วนะ"


เขียนจบเวลา 4:15 am วันศุกร์ที่ 25/12/52